Ég er kjáni

Ég skammast mín fyrir það hvað mér finnst um mig, Ísland og Íslendinga. Mér finnst við samfélagið svo heimskt og óstarfhæft fyrirbæri. Við erum eitthvað svo ógeðslega þrjósk, heimsk og erfið öllsömul.
Við erum samfélag vandamála sem er ekki hægt að leysa. Það eina sem við megum hrósa okkur af er að finna upp orðtakið: „að berja höfðinu við steininn“. Því það lýsir okkur svo innilega vel nú um stundir.

Við erum með gjaldmiðil sem virkar ekki fyrir 90% landsmanna, en erum einhvern veginn föst með hann af því að íslenska krónan er jafn heilög og íslenska rollan og indverska beljan. Þrátt fyrir að indverska beljan stoppi umferð svo dögum skiptir, þá má ekki stugga við henni af því hún er heilög. Þannig er ástatt fyrir íslensku krónunni. Hún er svo sæt – íslenska krónan.

Íslenska krónan hefur aldrei reynst okkur vel. Krónan er eins og eiginkona sem hefur bitið af bónda sínum tittlinginn, og bóndinn er eins og íslenska þjóðin – heldur áfram að vera giftur henni og trúir því að sér vaxi tittlingur aftur.

Svo höfum við tæmt vasa okkur í stórann sparigrís frammi í eldhúsi. Já sparigrísinn fær alltaf sína tíund um hver mánaðarmót. Og svo ég/þú fattir af hverju  ég er að tala um sparigrís, þá er ég að tala um lífeyrissjóðinn minn. Já. Ég fóðra sparigrísinn minn svo ég megi ekki verða fátækur í ellinni. Ég sætti mig við það að lánin mín hækki daglega um þúsundir, og árlega svo milljónum skiptir. Bara svo að sparigrísinn minn geti áfram verið bleikur í andskotans eldhúsglugganum. Ég vill bara að sparigrísinn minn haldi áfram að vera bleikur. Ég vill engu breyta svo að sparigrísinn minn haldi áfram að vera bleikur. Frekar sel ég kofann ofan af fjölskyldu minni svo sparigrísinn minn fá verðbæturnar sínar, heldur en að sparigrísinn minn hætti að vera bleikur.

Og ef ég spyr einhvern hvort ekki sé hægt að geyma sparigrísinn minn í stofunni og hvort einhverjir stjórnmálamenn séu tilbúnir til að mála hann bláan, þá er svarið: – „NEI! Hann á að vera bleikur svo þú eigir fyrir gleraugum þegar þú verður 68 ára, ef þú verður þá einhvern tímann 68 ára fíflið þitt.“ Og ef ég segi þá að ég geti allt eins átt fyrir gleraugum þegar ég er 68 ára ef spargrísinn minn er blár, þá er svarið: „NEI! Fávitinn þinn, kerfið er þannig að sparibaukurinn þinn á að vera bleikur, kjáninn þinn. Litli sæti kjáni.“

Og svo hrópa ég í angist: „Í útlöndum er til fólk sem lifir ekki við svona kjör, eigum við að gera eins og þau?“

Og mér er svarað með fyrirlitningu:. „Nei, útlendingar eru svo gráðugir og vondir. Þeir vilja bara stela fiskinum í sjónum, móðga íslensku krónuna og gera grænmetisbændum jafn hátt undir höfði og ræktendum hinnar heilögu íslensku rollu. Og svo munu þei horfa á fallega landslagið okkar og hlæja að okkur.“

Bleiki sparigrísinn minn, íslenska heilaga krónan og ilmandi jarmandi sauðkindin segja öll það sama við mig: „Þú ert lítill sætur kjáni, þú skilur þetta ekki.“

Framsókn sigurvegari helgarinnar?

Það má segja sem svo að Framsóknarflokkurinn sé sigurvegari þjóðaratkvæðagreiðslunnar um tillögur stjórnlagaþings. Flokkurinn hefur í áratugi viljað fá slíkar tillögur fram frá þess háttar þingi, þrátt fyrir að óskoraður leiðtogi flokksins og formaður hafi ekkert viljað með tillögur stjórnlagaþings að gera. Ekki má heldur gera lítið úr Jóhönnu, en hún vildi endilega stjórnlagþing er hún bauð sig fram sem Þjóðvaki.

Einhver bestu finnanlegu rök með stjórnlagaþingi og tillögum þess í hag er finna í Fréttablaðinu 11. apríl 2009. Þar segir á kynningarsíðu Framsóknarflokksins:

"Aðeins einn flokkur er á móti tillögu Framsóknar um stjórnlagaþing. Meginrökin fyrir stjórnlagaþingi eru þau að gefa þjóðinni tækifæri til að endurskoða stjórnskipun landsins. Það var ætlunin við stofnun lýðveldis. Því standast ekki andmæli um að stjórnlagaþing taki vald frá alþingismönnum sem eru nú  einráðir um stjórnarskrána. Þingmenn hafa á undanförnum 65 árum ekki getað sæst á meiriháttar breytingar á stjórnarskrá auk þess sem Framsóknarflokkurinn hefur fært þau rök fyrir tillögu sinni um stjórnlagaþing að óeðlilegt sé að Alþingi ákveði sína eigin starfslýsingu og tengsl sín við ríkisstjórn, dómstóla o.s.frv. 

Aldur stjórnarskrárinnar, 130 ár, er því ekki meginástæðan fyrir stjórnlagaþingi.Andstæðingar stjórnlagaþings vilja að það sé ráðgefandi. Þeir óttast völd þess. Ekki hefur þó verið lagt til að stjórnlagaþing eigi lokaorðið. Þingið á að gera tillögu til þjóðarinnar um nýja stjórnaskrá, eftir samráð við Alþingi.Með „ráðgefandi“ er því í raun átt við að stjórnlagaþing geri tillögu til Alþingis í stað þjóðarinnar.

Framsóknarflokkurinn vill að ný og nútímaleg stjórnarskrá verði samin af stjórnlagaþingi þar sem eiga sæti þjóðkjörnir fulltrúar, að skerpt verði á aðskilnaði löggjafar- og framkvæmdavalds og ráðherrar gegni ekki þingmennsku."

Þetta voru svosum ekki fyrstu vangaveltur Framsóknarflokksins um stjórnlagaþing. Í þessari grein í Tímanum frá 1984 er einnig fjallað um stjórnlagaþing og kosti þess.

Í Framsóknarblaðinu árið 1959 er haft eftir Hermanni Jónssyni úr ræðu, hvernig stjórnlagaþing væri betur til þess fallið en alþingi að endurskoða stjórnarskrána. Ekki síst í ljósi hagsmuna flokkanna af núverandi/þáverandi kosningakerfi.

Geir H. Haarde hefur ekki skipt um skoðanir á stjórnlagaþingi. Hér skrifar hann í Moggann árið 1994 um sýndartillögur Jóhönnu Sigurðardóttir um stjórnlagaþing.

Hér skrifar Jóhanna Sigurðardóttir í Moggann 1996 m.a. um þörfina á frekari þrígreiningu ríkisvaldsins og nauðsyn þess að alþingi styrkist gagnvart framkvæmdavaldinu. Ekkert nýtt ákvæði um slíkt er í tillögum stjórnlagaþings 2012.