Fyrir nokkrum árum fóru fram sögulegar kosningar til
Alþingis í kjölfar mestu hörmungar í efnahagslífinu í manna minnum.
Samfylkingin og Vinstri flokkurinn unnu stórsigur. Jóhanna Sigurðardóttir kom fram upp úr kosningum með frasann "Skjaldborg um heimilin". Þessi setning í sér fyrirheit,
risastórt loforð – sem forystan reyndi í hartnær tvö ár að efna með
smáskammtalækningum, sem fáum reyndist „Skjaldborg“.
Hver man ekki eftir löngum
samningafundum um „skuldavandamál heimilana“, og hver man ekki eftir
vonbrigðunum sem í kjölfarið komu. Ég man þetta vel, enda er ég ágætur
kjósandi.
Örlög Samfylkingarinnar nú, sýna nákvæmlega hver örlög
Framsóknarflokksins verða ef forkólfum hans tekst jafn hræðilega upp við að
efna loforð sín og Samfylkingarþingmönnum á síðasta kjörtímabili. Loforð um „Skuldaleiðréttingu“
skóp stórsigur Framsóknaflokksins í nýafstöðnum kosningum. Loforð beggja flokka
á báðum kosningum, eru af nákvæmlega sama toga – spurningin er aðeins hvort
Framsóknarfólki tekst betur að spila úr stöðunni en Samfylkingunni.
Verst þykir mér þegar verstu „Skjaldborgarsvikarar“
Íslandssögunnar standa og hrópa „Úlfur! Úlfur!“ áður en samningaviðræðum um
ríkisstjórnarsamstarf er einu sinni lokið, og ekkert hægt annað en giska á hvað
formönnum tvíflokksins fer á milli.
Ég hef áður verið svikinn, og ætla að gefa mér góðan tíma í
að verða svikinn aftur – verði um það að ræða. Uppslættir af þessum toga, eru
sliga íslenska stjórnmálaumræðu og stefnir í hatrammari átök á Alþingi en
nokkru sinni áður – ef allir halda uppteknum hætti.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli