Að þegja eða segja

Ég vil þakka sumarstarfsmanni á leikskóla í Reykjavík fyrir að hafa hugrekki til að greina frá vinnubrögðum og meintu ofbeldi einstakra starfsmanna sem gætu varðað við barnaverndarlög. Þetta hugrekki sumarstarfsmannsins eigum við öll að taka til fyrirmyndar – ekkert okkar á að láta ofbeldi gagnvart börnum líðast, við eigum alltaf að segja frá,  það er ekki okkar að dæma hvað er á gráu svæði heldur yfirvalda.

Sumarstarfsmaðurinn gerði hið eina rétta, alveg óháð framvindu mála sem hefur orðið í kjölfarið. Ég efast þó um að stjórnsýsla borgarinnar hefðu unnið málin með þessum hætti ef um leikskóla í eigu borgarinnar hefði verið að ræða.

Fjölmiðlar gegna líka sínu hlutverki, og verða í umræddu tilviki til þess að stjórnsýslan tekur málið föstum tökum. Tryggt er að börnin njóta vafans, því jú enginn annar á að njóta vafans.

Allt of margir hafa þagað æsku barna í hel undanfarna áratugi. Hjartagóðar manneskjur hafa horft upp á viðurstyggilega hluti og ekki tilkynnt um það, og þannig orðið að þegjandi vitorðsmönnum. Þarna er hægt að nefna Landakot og Breiðuvík sem dæmi.

Breytt: Við hjónin höfum staðið frammi fyrir því að okkur var sagt frá hugsanlegri vanrækslu barns okkar á leikskóla. Þær upplýsingar fengum við eftir á, þegar full seint var í rassinn gripið.

Aukaorð: Ritað kl. 20:30 24.8.2013. Það leiðréttist hér með að það sem stóð neðarlega í þessari færslu um að fjölmiðlar hafi ekki sagt frá sýknudómi var rangt. Fjallað var um það, og vitnað í dómsorð. Inntak mitt sem ég tel þarft - um að ef einhvern grunar að ofbeldi eða vanræksla eigi sér stað þá á hinn sami að láta vita