Vantar rjóma í Vöfflusamninginn

Allir þeir sem ég hef rætt við um hinn nýja Vöfflusamning ASÍ eru nokkuð sammála um að best væri að hafna honum og færa forystu ASÍ það verkefni að gera betur. Það er misskilningur hjá forseta ASÍ að einungis rúm 4% félagsmanna hafi athugasemdir við Vöfflusamninginn.

Á nýja Vöfflusamningnum er enginn rjómi, enginn sulta og enginn sykur - eini rjóminn er í skegginu hans Gylfa. Að 12 mánuðum liðnum verður launafólk í sömu eða verri stöðu en nú. Seðlabanki Íslands hefur aldrei náð verðbólgumarkmiði sínu, og ég þekki engann sem er tilbúinn að veðja meira en þúsundkalli á að gerist á næstu árum.

Ólýsanlega þakklátur

Ég er ólýsanlega þakklátur ASÍ og VSÍ fyrir allan stöðugleikann sem þeir hafa fært okkur. Nú hafa þeir fært mér svo mikla gjöf að fæ þeim aldrei fullþakkað, heil 2,8% í launahækkun munu færa þúsundum Íslendinga áframhaldandi stöðugleika. Stöðugleika í því að eiga ekki bót fyrir boruna á sér. Þetta fordæmi hlýtur að vera ótrúlega mikilvægt innlegg í kjarasamninga allra stétta.

Auðvitað vildi ASÍ ekki anda of mikið á rúðu atvinnurekenda, það væri vonlaust ef þar kæmi móða. Auðvitað vildi ASÍ fagna stórsigri svona rétt fyrir jólin. Auðvitað eru gagnrýnendur nýja samningsins óendanlega vanþakklátir skíthælar og þjóðfélagslegir óvinir. Auðvitað hefur Gylfi Arnbjörnsson og aðrir í lífeyrissjóðafélaginu ASÍ lagt dag við dag, og unnið einu sinni langt fram á kvöld til að ná þessu öllu saman í gegn.

Auðvitað væri fáránlegt að ætlast til þess að allir þessir frábærlega vel menntuðu og miklu verkalýðsleiðtogar gætu skilað einhverju sem heitir von í hjörtu launafólks.

Guð hjálpi öllum til að vinna enn fleiri klukkustundir á komandi ári til að hafa í börn og burur.

Sameinum KSÍ og ASÍ – þar gerast kraftaverkin.

Miskrúttlegt að missa djobbið

Það er stutt síðan það þótti eðlilegt að íslenskir iðnaðarmenn, verkfræðingar og tæknimenn misstu atvinnu sína í umvörpum. Þeir misstu vinnuna í mörg þúsundatali á nokkrum vikum og mánuðum. Einkaframkvæmdir lögðust nær af, og á sama tíma neyddust opinberir aðilar til að skera tána af hvað varðar verklegar framkvæmdir.

Þessu tók stétt byggingamanna eins og hverju öðru hundsbiti, rottaði sig saman m.a. á Austurvelli við mótmæli til dægrarstyttingar. Að því búnu flutti stéttin sig að miklu leyti til annarra landa, mest til Noregs. Þeir allra hörðustu skráðu sig atvinnulausa á Íslandi og fengu svo sumir aftur vinnu, reyndar í of mörgum tilfellum utan síns áhuga- og sérsviðs. Þetta þótti að mörgu leyti nánast krúttlegt, og látið var að því liggja hversu gott væri að Noregur stæði vel fjárhagslega til að taka á móti þessum blessuðum fjölskyldum. Vonandi gætu þessi krúttlegu grey flutt heim aftur einhvern tímann og borgað skatta á nýjan leik, þetta fólk væri svo duglegt að bjarga sér.

Til að enginn misskilji mig þá er ég alveg handviss um að það var nauðsynlegt að skera fótinn af við öxl í niðurskurðinum, svo slæm var staðan.

Nú er það hins vegar svo að þegar hreyfa á við niðurskurðarhnífnum í lista- og menningargreinum, t.d. í útvarps- og sjónvarpsrekstri þá ganga allar dyr af hjörum. Allur niðurskurður sem tengist skapandi greinum er fordæmdur, og nánast sagður á vegum djöfulsins. Það er einfaldlega og greinilega ekki jafn krúttlegt, sjálfsagt og eðlilegt að „skapandi fólk“ missi vinnuna.

Óhagkvæm verslun

Einhver sætur "verslunargúrú" var í fréttunum núna nýverið. Hann talaði um jólaverslun færi ekki nógu vel af stað og fyrst og fremst væri um að kenna verlsunarferðum til útlanda sem og mikilli vefverslun - sennilegast af kínverskum vefverslunum.

Það var ýmislegt sem ég staldraði við í málflutningi hans.

a) Íslensk verslun býður upp á svo léleg kjör að íslenskir neytendur eru tilbúnir að bíða eftir vöru í 2-4 vikur til þess að fá betra verð.
b) Íslendingar hafa minna á milli handanna til að versla sér fatnað.
c) Hátt vaxtastig, óhagkvæmt húsnæði og innkaup íslenskra verslana eru ekki nógu hagkvæm.

"Verslunargúrúinn" vildi sérstakar aðgerðir til að koma í veg fyrir frjálsa verslun neytenda við útlönd, en lagði þó ekki til neina sérstaka aðgerð eða aðferð til úrbóta. Í raun ætti hann að hafa kvartað yfir vaxtastigi og ekki nægilega góðum íslenskum kaupmönnum í viðtalinu.

*En getur einhver sagt mér hvernig Hagstofan mælir ábata neytenda af vefverslun við útlönd inn í neysluverðsvísitöluna til lækkunar verðbólgu?

Geðklofa málflutningur ASÍ

Forystan í ASÍ er að sýna getuleysi sitt ár eftir ár. Það er engin dýnamík lengur í starfinu. Starfinu sem snýst orðið meira og minna um að gæta hagsmuna (lífeyris)sjóða sem eiga að skila sem hæstri ávöxtun. Risasjóðir sem reknir eru sem kapítalískir skriðdrekar í höftum, geta varla átt neina sameiginlega hagsmuni við launafólk í landinu. Þetta er eins og að vera samkynhneigður karlmaður í fjölkvæni við hóp kvenna - er bara svo langt frá því að hollt og gott. Að ætla sér að gæta hagsmuna "ávöxtunarsjóða" og á sama tíma hagsmuna launafólks, þetta er súpa sem getur ekki bragðast vel.

Ávöxtunarsjóðirnir (lífeyrissjóðirnir) eiga stór fyrirtæki í atvinnulífinu sem hafa þá hagsmuni að greiða sem allra lægst laun, og sömu menn eru að gæta hagsmuna þessara sjóða og launafólksins. Það er eins og Íslendingum hafi tekist að smíða óendanlega mikið af ósnertanlegum kerfum, sem allir láta eins og séu bara í lagi - en eru svo bara andþjóðfélagsleg þegar betur er að gáð.

Það yrði fyndið að skipta ASÍ í tvær áróðursdeildir, önnur talaði fyrir hagsmunum lífeyrissjóðanna og ynni að eins góðri ávöxtun og hægt væri. Hin deildin gæti þá talað fyrir hagsmunum launamanna. Mikið er öruggt að algjört ósamræmi væri í áróðurstextanum. Málflutningurinn yrði geðklofa.

Glæpastefna ríksins

Svo virðist vera sem Alþingi Íslendinga líti á nauðganir, limlestingar, hrottafengið ofbeldi og morð nokkuð léttvægum augum. Sé litið til refsiramma og dóma héraðsdóma sem og hæstaréttar í þessum málaflokkum þá verður ekki annað séð en að þingmenn undangenginna ára séu nokkuð sáttir við þá dóma sem hafa fallið undanfarin ár. Því sárafáar úrbætur hafa verið gerðar ef hórerí er undanskilið, sem án vafa telst til léttvægari glæpa.

Þrátt fyrir að þegnar samfélagsins hafi reglulega látið í sér heyra vegna vægra refsinga í mörgum málum þá hefur gagnrýni helst beinst að dómstólum landsins. Alþingismenn verða að bregðast við með breyttri og harðari löggjöf séu þeir því fylgjandi að herða refsingar í fyrrnefndum málaflokkum.

Ég trúi því varla að margir helstu kvenréttindafrömuðir landsins, sem nú sitja margir hverjir á þingi, muni láta það óhreift að við barnaníð og nauðgunum liggi allt að því eingöngu skilorðsbundið fangelsi - eða þægileg betrunarvist í styttri tíma. Eins og staðan er núna þurfa nauðgarar nánast að ganga að konum dauðum án iðrunar til að hreyfa við þyngri dómum.

Gæti það verið að Alþingi Íslendinga geri ekki nóg til að draga úr ofbeldinu?

Ég er ekki að tala um að dómskerfið eigi að verða miskunnarlaust gagnvart unglingum og rónum - heldur að þingmenn sjái til þess að refsingar hæfi efninu. Glæpastefnu ríkisins þarf að endurskrifa.

Páll postuli

Rúv niðurskurðurinn hefur tekið á sig nýja mynd. Sagt er frá orðaskiptum Helga Seljan og Páls Magnússonar, úvarpsstjóra í þessari frétt á Visir.is.

Helgi Seljan gerði það sem margir hafa gleymt í umræðunni. Hann bendir á þá staðreynd að Páll fer þá leið að leggja upp í pólitíska refskák við yfirboðara sína. Páll fer þá leið að skera niður í útgjöldum með því að segja upp sem flestum dagskrárgerðarmönnum og uppsagnirnar eiga að mæta nær allri skerðingu á tekjum stofnunarinnar. Ekkert langtímaplan er lagt fram, engin ráðagerð um hvernig mæta eigi niðurskurðinum og mæta samt lögbundnu hlutverki. Það myndu allir góðir stjórnendur gera. Páll Magnússon hagar sér slóttuglega og má líkja niðurskurðaraðgerðum hans við það þegar stjórnandi spítala leggur niður bráðaþjónustu til að skapa pólitískan þrýsting.

Umræðan um ríkisútvarpið og niðurskurðinn þar er um margt farin að snúast um hverja hefði frekar átt að reka, hverjir eru skítseyði og um það hverju einstakir þingmenn hafa "hótað" í gegnum tíðina.

Nú vil ég benda á hið augljósa. Til að uppfylla lögbundið hlutverk sitt þá þarf Rúv ekki að reka dægurflugu útvarpsstöðvar á borð við Rás 2, einfalt hefði verið að leggja hana niður tímabundið - eða alveg. Fréttatíma útvarps,veðurfréttir og landsmál væri vel hægt að spila og ræða á gömlu gufunni og endurspila á netinu. Hægt væri að sjá fyrir sér að stjórnendur Rúv hætti innkaupum á erlendu sjónvarpsefni, og hættu tímabundið að ráða inn í stöður sem losna. Með þeim hætti hefði mátt semja um hægfarari niðurskurð og sársaukaminni fyrir starfsmenn.

Páll Magnússon kaus hins vegar að fara í pólitískan þrýsting af gamla skólanum. Segja má að viðhorf hans hafi heldur betur breyst frá því hann hélt langa og sannfærandi fyrirlestra á árunum 1997-2000 um það hvernig leggja ætti Ríkisútvarpið niður. Þá vann hann reyndar fyrir Jón Ólafsson á Íslenska Útvarpsfélaginu.

Grobbelaar stjórnmálanna

Hvaða fótboltaáhugamaður man ekki eftir Bruce Grobbelaar? Hann varði mark Liverpool, til margra ára.

Hann var alltaf skúrkur, eða hetja. Hann var aldrei neitt þar á milli. Meðalmennskan átti aldrei við hann. Annað hvort fékk hann hræðilega dóma, eða var talinn bjargvættur helgarinnar. Að vísu var hann frekar lúnkinn, hefði annars aldrei spilað með slíku liði.

Nákvæmlega svona sýnist mér umtalið vera um Sigmund Davíð. Hann virðist vera Grobbelaar stjórnmálanna.

Færeyskur borgarstjóri?

Borgarpólitíkin er skrítin. Nú er búið að kynna til leiks Vestfirðing sem aðal hugsjónamann Sjálfstæðismanna í Reykjavík. Á sama tíma kemur til greina að týna fram rykfallinn frakka í eigu Framsóknarflokksins, sérstakan kaftein landbúnaðarhagsmuna, sem borgarstjóraefni. Andstæðurnar eru kómískar.

Það hlýtur að vera Reykvíkingum áhyggjuefni að aðalhugsjónamenn borgarsamfélagins hafi verið átthagameistarar annars staðar á landinu til þessa. Snýst pólitíkin í Reykjavík ef til vill minna um hugsjónir en völd?

Verður borgarstjóraefni Vinstri Grænna kannski frá Færeyjum?

Popplandsliðið í Kolgrafarfjörð

Ég er náttúruverndarsinni. Ég elska náttúruna. Ekkert veitir mér meiri fróun en útivera í fallegri náttúru, kyrrð og dýralífi.

Gálgahraunið þekki ég ekki neitt. Veit bara að það er til mikið af hrauni um allt land með slatta af mosa. Helstu náttúruverndarsinnar landsins létu sig ekki vanta þegar jarðýta Íslenskra aðalverktaka var ræst í gang á dögunum þarna í þéttbýlinu. Þetta er öflug sveit mótmælenda og kröftug.

Á sama tíma er síld að synda inn í Kolgrafarfjörð til að deyja í boði Vegagerðarinnar. Mikið vildi ég að landslið poppara og bloggara hefði tíma til að halda ball og poppa eftir aðgerðum í Kolgrafarfirði.  Þar sem þegar hefur orðið stórslys eftir inngrip Vegagerðar ríkisins í náttúru fjarðarins, og stefnir í fleiri.

Gíslasaga

Það eru sjálfsagt margar hliðar á útgöngu Gísla úr pólitík. Ein er sú að hann hefur orðið undir í baráttunni um völdin í borginni innan D-listans. Hann er fjær því að verða borgarstjóraefni Sjálfstæðisflokksins nú, en þegar hann ákvað að fara í sitt fyrsta prófkjör. Hann hefur líka orðið undir í lykilmálum, og það viðurkennir hann fúslega.

Þess vegna á pólitísk framtíð Gísla aðeins einn möguleika og það er að hætta tímabundið. Fara og vera svolítið skemmtilegur í sjónvarpinu í nokkur ár. Koma síðar aftur svolítið hressari og skemmtilegri og endurnýja sig sem valkost – núllstilla sig, CTRL-ALT-DEL.

Harðari refsingar

Við Íslendingar höfum hin seinni ár komist að því að fyrirtæki í fákeppni koma sér upp samráðsgrundvelli til að hámarka hagnað sinn. Samkeppniseftirlitinu hefur tekist að sanna þessa staðreynd í nokkur skipti og hefur verið sýnt fram á að þetta er íslenskt lögmál.

Meðan afleiðingarnar eru minniháttar munu stjórnendur fyrirtækjanna sækja í áframhaldandi samráð. Fangelsisvist fyrir stjórnendur, hærri sektir og útilokanir eru refsingar sem við verðum að horfa til.

Að vera tekinn af Samkeppnisyfirvöldum má ekki verða eins konar gæðastimpill á stjórnendur. Alþingismenn verða að koma fram með leiðir í formi lagasetninga sem koma í veg fyrir að í viðskiptalífinu þrífist rottur sem hafa neikvæð áhrif fyrir neytendur,verðlag, samkeppnishæfni og þar með hagvöxt í landinu. Landráð af þessu tagi eiga ekki að líðast.



- Sé rétt að skipafélögin Eimskip og Samskip hafi haft ólöglegt samráð skulum við hafa í huga að nær öll innflutt vara kemur til landsins með þessum skipafélögum. Ekki væri óeðlilegt að gera ráð fyrir að um 15% af hilluverði í verslunum sé tilkomið vegna flutningsgjalda að meðaltali. Við getum svo spurt okkur hvaða áhrif þetta verðsamráð hefur haft á vöruverð í landinu, verðtryggð lán, samkeppnishæfni smærri fyrirtækja og svo mætti lengi telja.

Olía á eld

Þeir sem vilja leggja af innanlandsflug til Reykjavíkur þurfa að koma með lausnir á neyðarsjúkraþjónustu við landsbyggðina. Þær eru eflaust fjölmargar. Til að mynda mætti koma upp alvöru spítala nærri Keflavíkurflugvelli, og nærtækara væri að koma upp tækjakosti, húsaskosti og starfsmönnum sem framkvæmt gætu þjónustuna á Akureyri. Tæknilega er allt mögulegt. Meira að segja gæti landsbyggðin orðið enn öflugri með Akureyri sem getumeiri þjónustukjarna. Þetta myndi meira að segja vera ákveðin lausn á dóminerandi borgríkisstefnu undanfarinna 30-40 ára.

Þeir sem vilja sjá flugvöllinn úr Vatnsmýrinni verða að sjá rök landsbyggðarinnar um neyðarsjúkraþjónustu sem alvöru rök, og tala fyrir lausnum. Það er eina leiðin til að flugvöllurinn fari einhvern tímann úr Vatnsmýrinni. Að benda á vegalengdir í Osló er eins og að kasta olíu á eld, í Noregi eru nefnilega spítalar um allt land sem geta sinnt neyðarþjónustu, göng í hverjum firði og þyrlur í hverjum landshluta. Þar eru stærðir og þjónustustig öðruvísi um allt land.

Að þegja eða segja

Ég vil þakka sumarstarfsmanni á leikskóla í Reykjavík fyrir að hafa hugrekki til að greina frá vinnubrögðum og meintu ofbeldi einstakra starfsmanna sem gætu varðað við barnaverndarlög. Þetta hugrekki sumarstarfsmannsins eigum við öll að taka til fyrirmyndar – ekkert okkar á að láta ofbeldi gagnvart börnum líðast, við eigum alltaf að segja frá,  það er ekki okkar að dæma hvað er á gráu svæði heldur yfirvalda.

Sumarstarfsmaðurinn gerði hið eina rétta, alveg óháð framvindu mála sem hefur orðið í kjölfarið. Ég efast þó um að stjórnsýsla borgarinnar hefðu unnið málin með þessum hætti ef um leikskóla í eigu borgarinnar hefði verið að ræða.

Fjölmiðlar gegna líka sínu hlutverki, og verða í umræddu tilviki til þess að stjórnsýslan tekur málið föstum tökum. Tryggt er að börnin njóta vafans, því jú enginn annar á að njóta vafans.

Allt of margir hafa þagað æsku barna í hel undanfarna áratugi. Hjartagóðar manneskjur hafa horft upp á viðurstyggilega hluti og ekki tilkynnt um það, og þannig orðið að þegjandi vitorðsmönnum. Þarna er hægt að nefna Landakot og Breiðuvík sem dæmi.

Breytt: Við hjónin höfum staðið frammi fyrir því að okkur var sagt frá hugsanlegri vanrækslu barns okkar á leikskóla. Þær upplýsingar fengum við eftir á, þegar full seint var í rassinn gripið.

Aukaorð: Ritað kl. 20:30 24.8.2013. Það leiðréttist hér með að það sem stóð neðarlega í þessari færslu um að fjölmiðlar hafi ekki sagt frá sýknudómi var rangt. Fjallað var um það, og vitnað í dómsorð. Inntak mitt sem ég tel þarft - um að ef einhvern grunar að ofbeldi eða vanræksla eigi sér stað þá á hinn sami að láta vita

EGS - KEF - OSL

Lítum aðeins á landslagið sem verður til þegar og ef Reykjavöllurflugvöllur verður aflagður. Líklegast er hagkvæmast að byggja ekki annan flugvöll þar sem áhöld eru um gæði flugvallarstæða og landrými ekki nægjanlegt í höfuðborginni. Landakaup, hönnun, framkvæmdir og umferðarframkvæmdir myndu hlaupa á tugum milljarða. Við skulum heldur ekki horfa framhjá þeirri staðreynd að Reykjavíkurborg gæti þurft að borga tugi milljarða til að bæta ríkinu mannvirkin, skv. skipulagslögum.

Þess vegna yrði þjóðhagslega hagkvæmast að nýta Keflavíkurflugvöll til innanlandsflugs. Þar gætu þjóðfélaginu sparast verulegur fjöldi milljarða og t.a.m. væri hægt að leggja niður nokkurn fjölda starfa í kjölfar góðrar hagræðingar.

Erlendir flugfarþegar gætu tekið beint tengiflug út á land, og gæti sala gistirýma á landsbyggðinni stóraukist til erlendra ferðamanna. Íbúar landsbyggðarinnar sem þurfa að ferðast erlendis munu geta sparað sér umtalsverða fjármuni og lestað sig samdægurs á erlendar flugleiðir. Hagræðið er ansi mikið. Fullt fargjald Egilsstaðir-Reykjavík-Egilsstaðir er verðlagt á um 45.000 kr. og því nauðsynlegt að stuðla að samkeppni á þessu sviði af hálfu stjórnvalda.

Til að leysa kröfu landsbyggðarinnar um aðgang að neyðarþjónustu spítalanna þyrfti að koma á fót neyðarþyrluþjónustu þar sem tiltækar þyrlur yrðu að vera til staðar í öllum landshlutum.  Engar þyrlur eru staðsettar á landsbyggðinni og flugtími þeirra frá Reykjavík í neyðartilfellum er óásættanlegur. Úr því yrði betri viðbragðstími, einnig gagnvart íslenskum sjómönnum sem yrkja sjóinn. Sérstök þylulæknadeild þyrfti væntanlega að þjónusta þyrlurnar með sólarhringsvakt í hverjum landshluta. Sjái sérfræðingar í heilbrigðismálum ekki fram á að neyðarþyrluþjónusta yrði nógu skilvirk væri flutningstími sjúklinga á góðan spítala ekki nógu stuttur. Þá værum við í þeirri stöðu að byggja þyrfti nýjan spítala í Reykjanesbæ sem þjónustað gæti Reykjanesið og landsbyggðina. Þetta myndu Suðunesjamenn ekki gráta, og gæti verið nýtt tækifæri í atvinnusköpun á þeirra svæði – væri eins konar brotthvarf frá borgríkisþróun undanfarinna áratuga.

Einnig er fyrirsjáanlegt að ný flugfélög sæu sér hag í að bjóða upp á innanlandsflug frá Keflavíkurflugvelli, enda fyrirkomulag þannig að hægt er að leigja sér þar aðstöðu án nokkurra vandkvæða. Samkeppni gæti komist á í innanlandsflugi, og fargjöld lækkað. Almenningssamgöngur milli Reykjavíkur og Keflavíkur yrðu skilvirkari í kjölfar fjölgun farþega í kjölfar innanlandsflugs, og þess myndu íbúar Reykjavíkur og Suðurnesja njóta.

Niðurlagning Reykjavíkurflugvallar gæti með þessum formerkjum orðið gríðarlegt tækifæri fyrir landsbyggðina.

Það er mér allavega til efs, að það væri nokkurn tímann réttlætanlegt að byggja nýjan innanlandsflugvöll svo nærri Keflavíkurflugvelli með þessi tækifæri til hliðsjónar.

Ég reyndar vill persónulega hafa Reykjavíkurflugvöll þar sem hann er vegna þess að ég hef hingað til sótt meira til Reykjavíkur en útlanda, og mér finnst þægilegt að lenda í miðri borg. Fjölskyldu minnar vegna vil ég að neyðarþjónustan sé aðalatriði þegar ákvarðanir eru teknar.

Nostradamus segir:

Nú stefnir í að heill vetur, eða fleiri, fari í það að ræða um það hvort Ísland hafi verið í aðlögun eða samningum og hvort fara skuli í þjóðaratkvæðagreiðslu um hvort halda skuli áfram samningum – sem margir munu kalla aðlögun, og upphefjast þá reglulegar hártoganir um það. Þetta verður ein hringavitleysa.

Nú stefnir í að heill vetur, eða fleiri, fari í það að ræða um hvort Ísland eigi í alvörunni að kasta verðtryggingunni í sjóinn. ASÍ, Samfylkingin og Sighvatur munu öskra að hér muni allt hrynja og munu nota sömu aðferðir og LÍÚ notaði á síðasta kjörtímabili – dómsdagsspár.  Samfylkingin verður á þessum vagni og spurning er á hvaða tímapunkti Sjálfstæðisflokknum þyki hentugt að hoppa á hann. Hvort það verður eftir eins, tveggja eða þriggja ára pólitíska herkví er ekki alveg víst.

Nú stefnir í að heill vetur, eða fleiri, fari í það að hrækjast á um að tillögur um skuldaleiðréttingar sem þá verða fram komnar séu mjög heimskulegar og verði á endanum greiddar af ríkissjóði, og nýjir brandarar um kattasmölun í þingflokki sjálfstæðismanna munu líta dagsins ljós. Eftir argaþras mun ekkert af því stóra sem kjósendurnir þráðu verða að raunveruleika.

Og verður Ólafur F. gerður að forsætisráðherra þá? Eða tákngervingur hans? Nostradamus hefur áhyggjur af því að þangað stefni þetta núna. Svo verður almenningur brjálaður, og mun rífast um það hvort það sé lögbrot eða ekki að kasta eggjum í þinghúsið.

Góð lending.is

Ég er utan af landi og á þar fjölskyldu og vini. Ég vill að þetta fólk geti átt þess kost að lenda í farþegavél í Reykjavík og sótt þar þjónustu í nágrenninu, þ.á.m. neyðarþjónustu. Þess vegna hef ég skrifað undir undirskriftalista á lending.is

Ég veit að Gísli Marteinn getur þá ekki búið í Vatnsmýrinni og hjólað niður í Ráðhús. Það er talsverð fórn.

Ég veit að miðborgin gæti verið öflugri með íbúabyggð í Vatnsmýrinni, og að landsbyggðin væri öflugri flugvöll í Vatnsmýrinni.

Ég veit að mér kemur ekkert við hvað gert er í Reykjavík enda bý ég ekki í sveitarfélaginu þar sem mestu af opinberu skattfé er ráðstafað ár hvert.

Ég veit að ég hef valið að búa úti á landi og á ekki rétt á því að sækja þjónustu í höfuðborginni nema með meiri og meiri tilkostnaði og fyrirhöfn.

Ég veit að samkvæmt lögfræðilegu áliti þá bæri Reykjavíkurborg að greiða fyrir framkvæmd við nýjan flugvöll skv. bótarétti skipulagslaga – en ég veit ekkert hvað það myndi kosta marga tugi milljarða

.....samt ákvað ég nú að skrifa undir þennan blessaða lista.

Tekjuniðurskurður Vigdísar

Vigdís Hauksdóttir er í niðurskurðarhópi útgjalda ríkisins. Útvarpsgjald eru sértekjur. Þess vegna getur hún ekki skorið útgjöld ríkisins niður með því lækka áskriftargjald notenda Ríkisútvarpsins. Þetta er augljóst. Hún væri á skringilegan hátt að skera niður tekjur en ekki útgjöld. Engin úttekt óháðs aðila um vinstri eða hægri slagsíðu fréttastofu RÚV styður heldur málflutning Vigdísar um óhlutdrægni fréttastofunnar. Auk þess eru ummæli hennar eins uppfull af gremju, ódulbúnum hótunum og pólitískum afskiptum og frekast getur orðið. Vigdís hefur á skömmum tíma sýnt fram á að áhyggjur margra Framsóknarmanna af málflutningi hennar hafa verið á rökum reistar.

Fróun netsmellana

Sumir íslenskir fjölmiðlar eru lélegir. Eldri sjómaður og ferskeytluhöfundur er nú orðin farsi í umfjöllun sem enginn veit hvað á að snúast um, annað en að kalla fram hörð viðbrögð ákveðins hóps. Maður sem aldrei hefur verið málsmetandi í íslenskri umræðu er skyndilega miðpunktur umræðu um menningu samkynhneigðs fólks á Íslandi. Einnig er dregið fram fólk til að tjá sig um kjafthátt á ýmsa bóga sem er komin út fyrir öll norm í samfélaginu. Íslensk netmiðlun má ekki stjórnast af litlum prakkarastrákum á snúningsstólum sem hafa fróun af því að fá sem flesta smelli fyrir eins litla fyrirhöfn og hægt er.

Ljóslaus sveit

Ég er úti á landi og hef þannig sjónarhorn. Ég bý í sveit og hef svoleiðis sjónarhorn. Auðvitað er það mitt val.

Með ljósleiðaragarm meðfram þjóðveginum virðist ekki vera hægt að bjóða okkur sveitafólkinu upp á nettengingu sem stenst tímans tönn. Meira að segja veit ég dæmi um jarðir þar sem aðalæð netsamskipta Íslands við útlönd liggur í gegnum, en ekki er einu sinni hægt að bjóða upp á þolanlega nettingu á þeim bæjum. Í mínu tilfelli liggur t.a.m. ljósleiðari í landareign minni og sér hann íbúum í öðrum hrepp m.a. fyrir myndarlegri nettengingu auk þess sem hann er samskiptaæð fyrir Fljótsdalsstöð. Þessu má líkja við að stórfljót renni í gegnum landið mitt, en ég megi ekki drekka úr því.

Sjálfur hef ég tengingu frá fyrirtækinu sem kallað er Emax, og býður upp á minnsta mögulega hraða. Samkvæmt fjarskiptalögum á að vera háhraðatenging við internetið á mínu svæði. Það er bara ekki þannig. Stjórnvöld skildu eftir gat í lögunum sem leyfir fjarskiptafyrirtækjum að túlka út frá eigin geðþótta hvað er háhraðatenging og hvað ekki.

Sjónvarpsstöðvar  sem láta dreifa efni sínu á Íslandi eru farnar að treysta á ADSL og ljósleiðarakerfið til að dreifa efni sínu. Aðeins litlu úrvali af því sem stendur til boða í þéttbýlinu er hægt að ná með loftnetsmóttakara, staðan er skömminni skárri þar sem örbylgjusendingar nást – en þó vart bjóðanlegar.

Myndbandaleigum fer fækkandi og er kvikmyndum nú dreift í gegnum „pay per view“ kerfi í ADSL sjónvarpinu. Þar er hægt að leigja sér „spólu“ og hafa það huggulegt. Fyrir ekki svo mörgum misserum síðan gat sveitarómaginn leigt sér bíómyndir eins og annað fólk. Nú er sú fróun að leggjast af.

Einnig fer fram dreifing á ýmsu efni í gegnum netið, þ.á.m. bíómynda og tónlistar. Dagskrá sjónvarpsstöðva er hægt að skoða aftur í tímann og margskonar þjónusta á internetinu kallar á hraðvirkar tengingar. Sjálfur hefði ég tildæmis kosið að fylgjast með Meistaradeildinni í hestaíþróttum í „live-stream“ á netinu, það er ekki möguleiki í mínu tilfelli.

3G tengingar svokallaðar hafa reynst sumum bændum vel, þar sem skilyrði eru góð. Svo er ekki í mínu tilfelli og fjölda annarra. En á ég að fara fram á betra 3G, þegar verið er að setja upp 4G á fjölmennari svæðum?

Internettengingar í gegnum gervihnött veit ég að eru tæknilega framkvæmanlegar og er boðið upp á þær víða í Evrópu. Engin slík lausn er í boði á Íslandi og hvergi hægt að sjá að sá kostur hafi verið kannaður. Þrátt fyrir að það kunni að vera þjóðhagslega hagkvæmt og arðbær rekstur.

Brotthvarf ríkisins af fjarskiptamarkaði kemur í veg fyrir að fyrirtækin sem þurfa að skila hluthöfum hæsta mögulega arði horfi á annað en arðbærustu þéttbýlisstaði við útvíkkun á þjónustu.

Auk þessa alls hljóta það að vera sjálfsögð mannréttindi að fólki standi til boða svo almenn og útbreidd þjónusta sem hraðtenging við internetið er. Hvers vegna í ósköpunum var sett upp dreifikerfi rafmagns og síma í sveitum landsins á sínum tíma? Jú – vegna þess að það er sjálfsögð þjónusta sem notendur voru tilbúnir að greiða fyrir.

Það hefur komið bersýnilega í ljós að dreifikerfi Símans átti aldrei að selja. En útgangspunkturinn hlýtur að vera sá að stjórnvöld þurfa að hreyfa bæði legg og lið til að við sem fáum bara örfáa „dropa“ af internetinu fáum væna bunu úr krananum. Það væri sanngjarnt, réttlátt og fallegt.

Steinklumpalegt

Jú ég get staðfest það að Vigdís Hauksdóttir er tifandi fjöltímasprengja sem ómögulegt er að reikna út. Skoðanir sínar setur hún fram af svo mikilli áfergju að mörgum hryllir við, þrátt fyrir að grunnhugsunin geti oft verið skynsamleg er rökstuðningnum fleygt fram af einstakri rörsýni og óþolinmæði fyrir víðara samhengi.

Í þessari frétt um byggingu nýs Landspítala tekst henni algjörlega að teyma þessa umræðu inn á stríðssvæði sem fyrrverandi Víetnam hermenn ættu að þekkja ágætlega, skotgrafir og eldsprengjur.

Í stað þess að útskýra hvers vegna ætti ekki að byggja nýjan Landspítala og fara aðrar leiðir til að gera spítalann hagkvæmari, þá uppnefnir hún þá vinnu og kostnað sem farið hefur í þessa hít - steinsteypuklump. Án nokkurar virðingar við t.d. Jón Kristjánsson fyrrverandi heilbrigðisráðherra sem fyrst ljáði máls á byggingu þessari, og var svo Alfreð Þorsteinsson ekki langt undan þegar skipaður var fyrsti verkefnisstjóri. Ekki það að ég ætli Vigdísi að bera meiri virðingu fyrir gömlum Framsóknarmönnum heldur en þeim sem á eftir komu.

Ég efast um að nýr Landspítali verði byggður, enda væri það einkennileg ráðstöfun í mínum huga að láta lífeyrissjóði lána ríkinu fyrir eina af dýrari framkvæmdum sögunnar og rukka fyrir það verðtryggða okurleigu. Þurfi ríkið lánsfé er nauðsynlegt að ríkið fái þá lánaða peninga frá Lífeyrissjóðunum á markaðskjörum, en þar sem skuldaskema ríkissjóðs þolir ekki slíka ráðstöfun þá þolir ríkissjóður heldur ekki fifferí sem helst líkist eignarhaldsfélaginu Fasteign - sem margur sveitarstjórnarmaðurinn þekkir afleiðingarnar af. Hærri kostnaður og minna ráðstöfunarfjármagn.

Er ekki örugglega hægt að fara hófsamari leið? Er ekki hægt að gera heilmikið í tækjamálum og húsnæðismálum stofnunarinnar fyrir svona 20 milljarða? Eða kannski bara svona 30 milljarða? Væri ekki hægt að fara fram á tillögur frá stofnuninni um öðruvísi, minni og smálegri framkvæmdir?

Svarið er reyndar alltaf JÁ - það væri alveg hægt.

Í staðinn hefur Vigdís Hauksdóttir valið að fara í heldur "steinklumpalega" umræðu og útkoman verður harðlífis steinklumpur sem ákaflega erfitt getur reynst að sturta niður í alþingishúsinu.

Maður er nefndur

Ég man eftir allskonar pistlahöfundum í útvarpi. Nokkrum góðum. Þeir bestu hafa haft þann stíl að skrifa forskrúfaða, samansaumaða og jafnvel hnittna pistla um málefni líðandi stundar. Illugi Jökulsson og Karl Th. Birgisson voru meðal annarra fínir í þessu á sínum tíma. Þeir gátu verið, og þá sérstaklega Illugi óþolandi af rörsýni, og án allrar víðsýni. Báðir þessir nafngreindu menn aðhylltust kratískan eða vinstri hugsunarhátt, og var það ekkert verra en hvað annað - þeir fengu fólk til að hugsa. Það er aðalatriðið.

Þetta var ákveðið listform. Mesta listin er fólgin í því að gera háðskuna óþolandi.

Þetta hefur Hallgrímur Helgason náð að éta upp, og útfært listformið enn frekar. Þetta getur verið óþolandi, og jafnoft skemmtilegt. Fer eiginlega eftir því í hvað skapi hlustandinn er hverju sinni og hvort hann hefur gert íslenskt flokkakerfi að trúarbrögðum eða ekki. Ég get lofað ykkur því að listafólk af þessu tagi mun halda áfram að koma fram í útvarpi um ókomin ár, sama hvort það er hugsandi til hægri eða vinstri.

Aðalatriðið er að íslenskur rétttrúnaður innan íslenskra stjórnmálaflokka er að drepa okkur. Svo mjög að umburðarlyndið mælist negatíft. Meira að segja án þess að deilumálin mælist á hægri eða vinstri kvarða stjórnmálanna, í allt of mörgum tilfellum.

Við megum ekki láta eins og Hallgrímur Helgason hafi lesið Kóraninn á messutíma, þrátt fyrir að við séum mörg hver ósammála honum. Við verðum að geta lesið milli lína, og ákveðið með sjálfum okkur að fólk er ekki fífl og getur dregið þroskaðar og sjálfstæðar ályktanir af því sem það sér og heyrir í ljósvaka- og prentmiðlum.

Gamalt lífeyriskerfi er nýtt

Í fréttum hefur komið fram að búið sé að semja um nýtt lífeyrissjóðskerfi, einungis sé formsatriði að klára málið.

Afskakið ef ég var staddur á tunglinu. Nýtt lífeyrissjóðakerfi án þess að það hafi komið fram í nokkurri almennri umræðu? Er það ekki svolítið einkennilegt í rökræðusamfélaginu okkar?

Eða er bara verið að gera breytingu á réttindum opinberra starfsmanna og laga þau að réttindum á frjálsum vinnumarkaði? Hvað á maður að halda?

Ég get ekki séð að neitt NÝTT sé við kerfið, enda engin kerfisbreyting verið kynnt. Hefði ekki verið réttara að í þessum fréttaflutningi hefði komið fram að breytingar verði gerðar á lífeyrisréttindum opinberra starfsmanna en lífeyriskerfið sem slíkt sé ÓBREYTT.

Af hverju eru birtar svona fyrirsagnir? (Í nánast öllum miðlum)  Nennti enginn að lesa innihald fréttatilkynningarinnar, og afla upplýsinga um breytingarnar? Eða er bara búið að gera stórvægilegar breytingar á lífeyriskerfinu? Verður þá ekki að útskýra í hverju þær felast?

Valdameiri forseti

Sú staða sem forsetinn hefur tekið sér með því að synja lögum staðfestingar, fyrst fjölmiðlalögunum og síðar Icesave, hefur haft stór áhrif á íslenskt stjórnmálalíf og pólitíska siðvitund almennings. Almenningur veit nú að stuðningur við undirskriftalista getur skipt máli.

Ríkisstjórnarflokkar sem lent hafa í synjun staðfestinga laga hafa lýst vanþóknun á forsetanum, jafnmikla og kæti þeirra hefur verið sem stjórnarandstöðuflokka hinu megin borðsins.

Þessi staða sem forsetinn hefur tekið sér, elska stjórnmálamenn jafnmikið og þeir hata. Nú vill vinstri vængurinn að forsetinn synji lögum staðfestingar, jafn heitt og sami vængur þráði að hann skrifaði undir lög um Icesave. Það er mjög stutt síðan. Undirskriftalistar og forsetahótun er nýjasta tækifærið sem stjórnarandstöðuflokka til að koma upp alvöru mótþrýstingi við lagasetningu, hvað sem forsetinn gerir í framhaldinu.

Nú eru margir að velta því fyrir sér á hvaða svítu forsetinn er að skrifa rökstuðninginn fyrir ákvörðun sinni. Það staðfestir að forsetinn hvílir sem þokuslæða yfir þinginu, og er ógnvaldur við ríkisstjórnir – þótt ólíklegt sé að hann reiði svipuna til höggs í þetta sinn. Þrátt fyrir að hafa áður sagt að auðlindamál séu vel til þjóðaratkvæðagreiðslu fallin, mun hann útskýra í afar löngu máli, baðaður í flassljósi myndavélanna, að þarna sé ferðinni tæknilega flókið skattamál sem almenningur megi ekki blanda sér í.

Taktu lán og kauptu kvóta

Taktu þér lán og kauptu þér skip og kvóta. Borgaðu af láninu, borgaðu vextina og reyndu að láta viðskiptin ganga. Bættu við kvótagjaldi og það verður erfiðara.

Kvótagjaldið, er ekki stórt vandamál, skipið er það ekki heldur, mest þurfti að greiða fyrir kvótann.

Þess vegna verður aldrei sanngjarnri skattheimtu náð á útgerðarmenn og konur nema með því að vinda ofan af kvótakerfinu og breyta því hægt og örugglega í kvótaleigukerfi ríkisins. Aldrei fyrr en þá getur markaðurinn greitt hárrétt verð fyrir náttúruauðlindina á hverjum tíma. Aldrei fyrr en þá getur markaðurinn sjálfur greitt nákvæmlega rétt afgjald fyrir auðlindina. Aldrei fyrr en þá verður hægt að segja að sönn frjálshyggja sé að verki í sjávarútvegnum, þar sem lögmálið um framboð og eftirspurn ræður ferðinni.

Svarthol efnahagslífsins

Í dag hjálpaði ég góðum vini mínum að flytja síðustu og þyngstu hlutina út úr íbúðarhúsi sem nú er í eigu lífeyrissjóðs. Það var ekki góð tilfinning. Bújörðin fór á uppboð eftir að lögmaður hafði reynt að fá niðurfellingar til að hægt væri að standa í skilum. Þar sem um bújörð er að ræða áttu engar "frábærar" leiðir við fjölskylduna sem nú svæfi úti, nema fyrir velviljaða ættingja þeirra.

Þetta vinafólk er ég að hugsa um áður en ég reyni að sofna. Þetta fólk gerði sitt besta, og varð svo óheppið að fjármálakerfið hrundi yfir það. Enginn ráð eða leiðir voru mögulegar. Allar þeirra afborganir og ímyndaðar eignir voru teknar af þeim og sendar í svarthol íslensks efnahagslífs.

Eignirnar sem sogast hafa inn í svartholið, munu þeim aldrei verða bættar úr þessu.

Hefur Guð sagt bless við Ísland? Misskildi hann Geir?

Smáhjálp v/Örnefnanefndar

Nú langar mig að spyrja ykkur ráða. Er búinn að rita eftirfarandi bréf. Bið ykkur að lesa það yfir og benda mér á ef ég er að gleyma mikilvægum rökum, eða ef önnur sjónarhorn gætu hjálpað. Finnst eins og ef ég sendi gott bréf til Örnefnanefndar, þá gæti nefndin miskunnað sig yfir mig. Stefni á að setja á þetta frímerki í vikunni.

Áður hefur Örnefnanefnd hafnað ábúendum um nafnið Stormur á lögbýli okkar sem nú er nefnt Hvammur 2 skv. einhliða þinglýsingu nefndarinnar.  Aðalröksemdarfærslur nefndarinnar voru þær að Stormur væri veðurfyrirbrigði sem ekki væri stöðugt á jörð okkar.

Samkvæmt skilningi okkar ábúenda eru fjölmörg bæjarnöfn á Íslandi sem innihalda orð sem eru lýsandi fyrir veður. Nærtækasta fordæmi sem hægt er að nefna er jörðin Vindbelgur í Mývatnssveit, teljum við að þar geti tæpast verið „vindbelgur“ allt árið um kring, og samræmist þannig ströngum skilyrðum örnefnanefndar. Svo er hægt að nefna að vart er ávallt heiðskýrt í Sólheimum í Grímsnesi, og svo kunn Lagarfljótið vera ansi lygnt við Straum í Hróarstungi – en „straumur“ er einmitt bæjarnafn af sama toga úr íslensku máli og „stormur“, þ.e. ósamsett nafnorð.

Sjálfsagt má týna til mun fleiri dæmi um nafngiftir af sama meiði, en látum við það ógert nú, enda af of mörgu að taka.

Um legu jarðar okkar má nefna að jörðin er opin fyrir vindum af Stóra-Sandfelli í Skriðdal sem og af Hallormsstaðahálsi. Kunnugir í sveitinni hafa viljað meina að stöðugur vindstrengur sé m.a. á jörð okkar á ákveðnum árstíðum. Einnig er jörðin opin fyrir norðan- og norðaustanátt á vetrum.  Þannig viljum við meina að nafngiftin Stormur geti einmitt verið réttnefni, því oft er stormur á svæðinu og getur eflaust talist með meiri vindsvæðum landsins.

Einnig má benda á að höfnun á slíkri nafngift skerðir viðskiptafrelsi okkar á þann hátt að við getum ekki markaðssett hrossarækt okkar frá Stormi eins og við hefðum helst viljað frá upphafi búskapar. Þar sem bændasamtökin heimila ekki að hross séu kennd við annað en nafn lögbýli ræktanda.

Þar eð okkur virðist nafngiftin „Stormur“ ekki vera sem skrattinn úr sauðalæknum biðjum við Örnefnanefnd um að staðfesta beiðni okkar um nafnabreytingu á Hvammi 2 í Storm.

Sátt um veiðiskatta

Nánast án fyrirvara er hægt að segja að engin sátt ríkir um veiðigjöld. Mörgum þykir sjálfsagt mál að útgerðarmenn greiði afnotagjald af auðlindinni.

Þar sem Íslendingar búa við miklar sveiflur á gengi krónunnar, vaxtastigi og afurðaverði á fiskmörkuðum þá hljóta veiðigjöld að þurfa að vera sveigjanleg upphæð. Það hljóta flestir að vera sammála um.

Aðrar atvinnugreinar búa við fastar stærðir. Þess vegna ætti auðlindageirinn að búa við slíkt hið sama.

Lang farsælast væri að setja ákveðin veiðiskatt í prósentum á veiddan afla. Veiðiskattsprósentuna vita þá allir fyrirfram til lengri tíma. Allar hugmyndir um að reikna út fast gjald á veitt tonn, eða að byggja á bókhaldstölum útgerða standast aldrei til lengri tíma í íslensku efnahagsumhverfi. Jafnvel væri hægt að byggja á sitthvorri hlutfallstölunni eftir tegundum. Við þekkjum líka að bókhaldstölur er hægt að sveigja til eftir hentisemi hverju sinni.

Ákvörðun um stærð veiðiskatta ætti að auki að heyra beint undir fjármálaráðuneytið, sem á að sjálfsögðu að ákvarða um alla skatta, en ekki undanskilja ákvarðanir um einstakar atvinnugreinar til annarra ráðuneyta.

Almenn sátt hlýtur að ríkja í samfélaginu um að náttúruauðlindir ber að skattleggja með einum eða öðrum hætti. Því hljóta stjórnarflokkarnir að vilja auka samstöðu um „veiðigjöld“, og tryggja að samstaðan nái út fyrir kjörtímabilið.

Siðanefnd mannanafna

Mannanafnanefnd heitir eitthvert nafntogaðasta fyrirbæri samfélagsins. Þar fer fram lífsnauðsynleg vinna við að rótargreina eðli mannanafna og hvort er hægt að heita þeim eða ekki.

Það er mín bjargfasta trú að íslenskt þjóðfélag stefni ekki til ragnaraka ef ákveðið verður að leggja nefndina niður. Þjóðskrá gæti fengið að hlutverk að tilkynna „nafnasiðanefnd“ um afar einkennileg og mannskemmandi nöfn sem gæti haft áhrif á líf barna til langframa.

Nöfn eins og „Svínka“ og „Snati“ kæmi þá fyrir slíka nefnd. Óþarfi er að anda ofan í hálsmálið á foreldrum, sem eru nánast án undantekninga vel hæfir til að nefna börn sín. Verði nýstárleg nöfn fyrir valinu hlýtur það að verða þróun á menningu okkar og sögu.

Næturbleik uppgötvun

Þegar ég sit að kveldi, og horfi næturbleikan himininn, þá veit ég að nánast þriðja hvert handtak sem ég hef unnið um ævina hefur verið gagnslaust og brunnið upp á verðtryggingarbáli.

Þegar ég gægist út um veðsett glerið í fallegri sumarsólinni, þá veit ég að ég er af sjálfhverfu kynslóðinni sem erft hefur hið fullkomna kerfi til að lifa af í nútímaheimi.

Um leið og tek upp kíkirinn sem ég fékk í fermingargjöf og stari í augu ráfandi hreindýrstarfa verður mér ljóst að ég ætti ekki að gefa mér tíma til að njóta náttúrunnar.

Á sama tíma rjúpukarrinn rífur næturkyrrðina og fuglasönginn með undarlegum kokhljóðum sínum, þá opnast fyrir mér leyndardómur lífsins.

Verðtryggingin er kraftaverk! Þakka þér fyrir Sighvatur Björgvinsson – og allir hinir, sem hafa komið þessu frábæra kerfi á laggirnar sem ég er svo vanþakklátur fyrir. Guð megi hjálpa mér til þess að vinna fleiri tíma í mánuði, svo hægt verði útbýta laununum í formi skatta til allra þeirra sem vilja kalla mig sjálfhverfan.

Að vona

Nú veit ég ekkert um hvers vegna í ósköpunum ég er að vona að núverandi ríkisstjórn takist vel upp við að endurreisa íslenskt íbúðalánakerfi með tilheyrandi leiðréttingum. Ég bara skil ekkert í því hvers vegna ég vona að það eigi eftir að ganga vel við þessar aðgerðir.

Það er eins og ég vaði í villu míns vegar, ég hlýt að vera að vona eitthvað rangt. Það eru svo margir sem virðast vona að þetta eigi eftir að ganga illa, einhvern eins og að ákveðið fólk voni að silfurskeiðardrengjunum verði á í messunni og það komi í ljós að þeir voru í ruglinu allan tímann. Að þeir hafi bara verið í ruglinu eftir allt saman.

Ég verð bara að viðurkenna að ég vona að þessir menn og konur þarna í ríkisstjórnarflokkunum hafi sem mest rétt fyrir sér, því þá hlýtur eitthvað gott að gerast. Ef ég vonaði að þetta fólk hefði rangt fyrir sér, þá væri ég að vona að eitthvað slæmt gerist.

Annars hlýt ég að vera að vona eitthvað vitlaust, því auðvitað væri langbest að ekkert væri hægt að gera í stöðunni til að laga stöðu heimilisins.

Ég verð bara að vona, að hvað sem ég vona, þá voni ég fallega.

Penge i lommen

Seinni part dags fékk ég í lófann nokkra Færeyska seðla. Það er ekki í frásögur færandi, nema vegna þess að ég fór að spá í hvert væri gengi Færeysku krónunnar. Komst að því að 1.000 krónur Færeyskar eru ca. 21.000 krónur.

Fór svo að velta því fyrir mér fyrst ef Færeyingar hafa 21.000 króna seðil, gætum við Íslendingar þá ekki látið prenta 10.000 króna seðilinn?

Ekki það að seðlaburður sé að fara með bakið á mér.

Flokkur útvegsmanna

Það verður að segjast eins og er að ein stærstu mistök fráfarandi ríkisstjórnar voru að koma ekki á nýju skipulagi við innheimtu afgjalds fyrir fiskveiðiauðlindina, og það strax í byrjun. Augljóst er að það samstöðuleysi um fyrirkomulag sem fyrrverandi ríkisstjórn glímdi við kom í veg fyrir að hægt var að gera breytingar sem halda lengur en í nokkra daga frá því ný ríkisstjórn tekur við.

Hefði verið gerð grundvallar kerfisbreyting á skipulagi fiskveiða sem nú væri komin á þriggja ára reynsla er án nokkurs efa hægt að segja að þá hefði EKKI verið hægt að labba inn í ráðuneytið og fella niður afgjald af aflaheimildum með einu pennastriki.

Það var meðal annars með von um breytingar á fiskveiðilöggjöf og afgjaldi sem íbúar landsins studdu vinstri flokkana til stjórnar landsins. Það var ein af stóru breytunum.

Nú vildi ég svo innilega að vinstri stjórnin hefði staðið sig svo miklu betur, því þá hefði Flokkur útvegsmanna* ekki átt svo hæg heimatök núna.

*Þar er auðvitað átt við Sjálfstæðisflokkinn sem er ein af verðmætari eignum LÍÚ, og tengslin augljósari en tengsl Repúblikanaflokksins við Samtök byssuframleiðenda í USA.

Að vera svikinn...

Fyrir nokkrum árum fóru fram sögulegar kosningar til Alþingis í kjölfar mestu hörmungar í efnahagslífinu í manna minnum. Samfylkingin og Vinstri flokkurinn unnu stórsigur. Jóhanna Sigurðardóttir kom fram upp úr kosningum með frasann "Skjaldborg um heimilin". Þessi setning í sér fyrirheit, risastórt loforð – sem forystan reyndi í hartnær tvö ár að efna með smáskammtalækningum, sem fáum reyndist „Skjaldborg“. 

Hver man ekki eftir löngum samningafundum um „skuldavandamál heimilana“, og hver man ekki eftir vonbrigðunum sem í kjölfarið komu. Ég man þetta vel, enda er ég ágætur kjósandi.

Örlög Samfylkingarinnar nú, sýna nákvæmlega hver örlög Framsóknarflokksins verða ef forkólfum hans tekst jafn hræðilega upp við að efna loforð sín og Samfylkingarþingmönnum á síðasta kjörtímabili. Loforð um „Skuldaleiðréttingu“ skóp stórsigur Framsóknaflokksins í nýafstöðnum kosningum. Loforð beggja flokka á báðum kosningum, eru af nákvæmlega sama toga – spurningin er aðeins hvort Framsóknarfólki tekst betur að spila úr stöðunni en Samfylkingunni.

Verst þykir mér þegar verstu „Skjaldborgarsvikarar“ Íslandssögunnar standa og hrópa „Úlfur! Úlfur!“ áður en samningaviðræðum um ríkisstjórnarsamstarf er einu sinni lokið, og ekkert hægt annað en giska á hvað formönnum tvíflokksins fer á milli.

Ég hef áður verið svikinn, og ætla að gefa mér góðan tíma í að verða svikinn aftur – verði um það að ræða. Uppslættir af þessum toga, eru sliga íslenska stjórnmálaumræðu og stefnir í hatrammari átök á Alþingi en nokkru sinni áður – ef allir halda uppteknum hætti.

Altari kapítalismans

Ég velti stundum fyrir mér við hvað er heppilegast að starfa frá degi til dags, til að ná endum saman og til að láta lífið ganga upp á þeim nótum sem við í fjölskyldunni höfum áhuga á. Fyrsta atriðið í okkar lífsstíl er að búa úti á landi. Við elskum náttúruna, kyrrðina, dýrin, fuglahljóðin, víðáttuna og uppeldisparadísina sem við teljum börnin hafa möguleika á.

Þetta fyrsta atriði er eiginlega forsenda alls hins. Við höfum valið okkur þennan lífsstíl og þekktum nokkurn veginn galla þess og kosti. Sjálfur hef ég prufað að búa ein 7 ár í höfuðborginni og það átti aldrei neitt sérstaklega við mig. Komst einhvern veginn aldrei í snertingu við sjálfan mig á því landssvæði. Bestu stundirnar upplifði ég í bleiku sólarlaginu þegar ég reið um Heiðmörk á hestunum mínum.  Ég fann í mér náttúrubarnið í Reykjavík og nágrenni.

Þess vegna skil ég ágætlega að ágætum Reykjavíkurognágrennisbúum standi ekki algjörlega á sama um móður náttúru um allt land. ALLIR eiga að láta náttúruna vera sér fróun, og njóta hennar. Hins vegar hef ég velt fyrir mér ýmsum hlutum og staðreyndum, sérstaklega nýverið eftir að farið var út í þá sálma að Lagarfljótinu á Fljótsdalshéraði hafi verið fórnað fyrir reykspúandi verksmiðju – svo siðlaus kapítalisminn mætti raka saman gróðanum.

Þessi framsetning fer eilítið í taugarnar á mér. Mér finnst einhvern veginn að sannleikanum vegið. Í sannleika sagt hefur Lagarfljótið alltaf verið langt frá því að vera tært. Þess vegna hefur lítið sólarljós skinið niður í vatnið og minni ljóstillífun verið þar en í öðrum vötnum, að öðrum kosti hefði Lagarfljót verið gjöfulusta vatnasvæði landsins og aldrei komið til álita að taka þá áhættu að hrófla við lífríki á vatnasvæðinu. Silungur úr þessu vatni hefur alltaf verið „glær“ vegna sólarskorts og því aldrei verið söluvara, og þess vegna hefur enginn sportveiðimaður úr þéttbýlinu sótt í Lagarfljótið fyrr eða síðar. Þess vegna hefur enginn bóndi gert athugasemdir um ráðahaginn, af því að silungsveiðar í Lagarfljóti hafa alltaf verið í afar litlum mæli. Tiltölulega litlu hefur mér því þótt vera fórnað. Það er virkilega leiðinlegt hvernig "Brynjarar Níelssynir" umræðunnar hafa sagt frá því að Lagarfljótinu hafi verið fórnað fyrir stærri hagsmuni - Lagarfljótinu var aldrei fórnað, en þar voru gerðar stórar breytingar af mannavöldum.

Svo er það hitt að til að geta verið svona lítið og sætt „úti á landi creep“ þá hef ég stundað atvinnu í þessari verksmiðju í Reyðarfirði, sem of margir að mínu áliti, tala um af einhverri heilagri vandlætingu og í einhverjum „þið hin eruð svo vitlaus“ tón. Þannig umræðum er erfitt að taka þátt í, og mínum skoðunum verður alltaf sökkt í báti meðalgáfaðra.

Mín afstaða er byggð á reynslu. Náttúran hér í sveitinni minni er falleg, á fljótinu synda gæsir og í djúpinu synda silungur. Ég fæ að stunda heiðvirða atvinnu á góðum vinnustað, og er stundum stoltur af því sem fjölskylda mín fær áorkað í góðri samvinnu við náttúruna. Mér finnst einhvern veginn að Lagarfljóti á Fljótsdalshéraði hafi EKKI verið fórnað í fjölmennri messu ameríska kapítalismans. Mér finnst að fækkun á silungi í Lagarfljóti hafi verið partur af því að fleiri íbúar geta nú notið náttúru og frelsis.

Og svo er það spurningin sem ég spyr mig stundum. Er „kapítalismi“ æskilegri við Reykjavíkurtjörn, á Hellisheiði og þar sem Ingólfsfjall var áður? Á fólk að líta sér nær? Á fólk að spyrja sig hvað málmar gera "snertiskjásíma" að tæki sem virkar? Hvað málmar gera flugvélar að flugvélum? Hvaða málmur er í rafstrengnum í götunni þinni sem knýr eldavélina í kvöld? Hvaða álfelgum keyrir þú um á? Hvaða málmur er í reiðhjólinu þínu?

 Heimurinn er margslungin.

Afsakið að ég minntist á þetta.

Afsakið...

Afsakið mig. Stjórnarskrárbreytingar munu ekki gjörbylta samfélaginu, en væru ákjósanlegt skref til almennra umbóta á samfélaginu. Það eru kjaftaskar í stjórnmálasamfélaginu sem hafa gert stjórnarskrármálið stærra en það hefur burði til. Stærra til beggja átta. Stærra en það er fyrir þá sem fylgjandi eru, stærra en það er fyrir þá sem andvígir eru. Stjórnarskrármálið er smjörklípa allra flokka, sem smurt er yfir dugleysi og getuleysi alþingis sem æðstu stofnunar þjóðarinnar. Stofnun er aldrei öflugri en starfsfólk hennar – það er lögmál.

Samfylkingin hefur látið silfurhærða konu plata sig til að setja höfuð sitt í gapastokk stjórnarskrármálsins.

Sjálfstæðisflokkur lætur stjórnast af byssuframleiðendum (kvótaeigendum) í heilagri baráttu sinni gegn breytingum á orðalagi.

Tilviljun?

Atburðarásin í Icesave sögunni allri var eins og hönnuð fyrir Íslendinga.

1. Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn, Norðurlönd og Evrópa vildu ekki lána okkur péning nema við myndum semja um greiðslu á gígantískum fjárhæðum.
2. Íslensk stjórnvöld segjast ætla að semja um þetta.
3. Íslensk stjórnvöld semja um þetta.
4. Íslensk stjórnvöld kaupa gálgafrest.
5. Íslensk stjórnvöld fá ekki samninga samþykkta.
6. Íslensk stjórnvöl reyna aftur semja um þetta.
7. Íslensk stjórnvöld kaupa aftur gálgafrest.
8. Íslendingar segja nei í þjóðaratkvæðagreiðslu.
9. Útgreiðslur til Icesave sparifjáreigenda slá á reiði sparifjáreigenda.
10. Málið fer í lögformlegt ferli fyrir dómstólum.
11. Málið vinnst fyrir dómstólum.
* afsakið að þetta er ekki nógu ítarlegt. Vantar fleiri línur :)

Þessi atburðarrás gat einnig verið í spilunum:

1. Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn, Norðurlönd og Evrópa vildu ekki lána okkur péning nema við myndum semja um greiðslu á gígantískum fjárhæðum.
2. Íslendingar segja Nei
3. Íslendingar fá enga peninga að láni.

Þess vegna hlýtur að vera, að hið meingallaða íslenska stjórnmálakerfi skotgrafarhernaðar hafi fært okkur sigur í afar erfiðu máli.

....og það fyrir algjöra tilviljun. Þeir sem höfðu rangt fyrir sér höfðu líka rétt fyrir sér, og öfugt. Enginn gat staðið í pontu alþingis og sagst vera klár á einhverri ákveðinni niðurstöðu dómstóla - hvorki úr stjórn né stjórnarandstöðu.